وبلاگ سفیر نوشت:

 قطره بارانی از ابر چکید. چون به زمین نگاه کرد

دریای پهناور را دید و از کوچکی و حقارت 

خود شرمنده شد و گفت:

جایی که دریا هست وجود من

بی مقدار به حساب می آید.

چون قطره باران خود را کوچک دید

صدف او را درون خود جای داد و

بعد از مدتی تبدیل به گوهر شد.

پس از مدتی نصیب ماهیگیری شد و 

او آن گوهر را به بزرگی هدیه کرد.

بلندی از آن یافت کو پست شد

در نیستی کوفت تا هست شد

«کلیات سعدی»