صبرکن و این جملات را، حتی اگر شده با عجله و یک در میان بخوان!

حتی اگر رسول مهربانی‌ها هم نمی‌گفت که: «پاکیزگی نشانه ایمان است» باز هم تمیزی و دوری از آلودگی به سرشت و طبع انسان نزدیکتر بود تا ژولیدگی وپلشتی!

بی تردید رسم زیبای خانه تکانی، مانند خیلی از رسم‌های قدیمی ما ایرانیان، رسم خوبی است. با نزدیک شدن به سال نو، خانه‌ها هم از گردوغبار و تیرگی، شسته و زدوده می‌شوند و این طراوت و تازگی روح و جان آدمی را تازه و پرشور می‌کند. 

خانه‌ها تکانده می‌شوند و سیاهی‌ها و چرکها زدوده، اما سهم خانه دل من و شما از این خانه تکانی چقدر است؟ خانه‌ای که شاید مأمن حسادت و کدورتی کهنه شده و زنگار نفاق و خودپسندی و ریا، زنجیر گناه و نافرمانی از خدا، مدتهاست روی در و دیوار و طاقچه آن جا خوش کرده‌اند. خانه‌ای که گرد و غبار قهر و دوری، پنجره‌های آسمانی و شفافش را سیاه کرده و لکه‌های خودبینی و غرور، آینه‌های صافش را تیره و ناصاف کرده است. با این همه سنگینی دل، تنها خانه تکانی ظاهری دور و بر ما چه فایده‌ای دارد؟ مگر ما جز با تپش دل زنده‌ایم؟ مگر دل واقعی و راستین ما تشنه محبت کردن و محبت دیدن نیست؟ مگر دل با دیدن روی همدلان و آرام گرفتن در کنار عزیزان، زنده نمی شود؟ مگر دل با لبخند خدا زنده نیست؟

چگونه می‌شود که با حریص شدن به گناه، لبخند خدا را از خودمان دریغ می‌کنیم و دلمان از صاحب اصلی آن خالی می‌شود؟

پس بعد از اینکه سر تا پای خانه را خوب ساباندیم و خیالمان از کوچکترین جزییات پاک نشده، راحت شد، بهتر است به خاطر خودمان هم که شده، تنها به خاطر خودمان، دستی به سرتاپای دلمان بکشیم. باور کنیم که آن قدرها هم که به نظر می‌رسد، کار سختی نیست! وقتی قدم در جاده دل تکانی‌ها می‌گذاریم، قدم‌های بعدی، خودشان ما را می‌برند.

آشتی به جای قهر، عشق به جای تنفر، محبت به جای کدورت، لبخند به جای اخم، وصل به جای جدایی، و خدا به جای گناه!

باور کنید در تمام دنیا خانه تکانی بهتر از این پیدا نمی‌شود! وقتی دلمان دوباره از عشق سبز شد و با جرعه جرعه محبت سیراب، وقتی نگاهمان بارانی شد و دستهایمان آسمانی، دل من و شما دل انگیز‌ترین دل دنیاست!

پس تأمل چرا؟ پنجره‌های دلمان را باز کنیم و بگذاریم تا دلمان هم، در این روزهای واپسین سال، هوایی بخورد!