همه ی ما اغلب در مواجهه با کودکانی که تمایلی به تقسیم اسباب بازی ها و خوراکی های خود با سایر کودکان ندارند و مقایسه ی رفتار آنها با کودکانی که در عین قرار گرفتن در دنیای کودکی رفتار سخاوتمندانه ای داشته و بسیار مسئولیت پذیر به نظر می آیند از خود می پرسیم چرا بین رفتار این کودکان که در گروه سنی مشابهی قرار دارند این همه تفاوت به چشم می خورد؛ سوالی که پاسخ آن را می توان در تعداد فرزندان خانواده های این کودکان جستجو کرد.

 

به طور طبیعی کودکانی که والدینشان به تک فرزندی گرایش دارند به دلیل برخورداری از همه ی امکانات ، برآورده شدن خواسته ها و مراقبت بیش از اندازه ی پدر و مادر دچار نوعی خودخواهی و عدم تمایل به مشارکت دادن دیگر همسالان در استفاده از امکانات خود می شوند. طبیعتاً این کودکان در برقراری ارتباط با همسالان دیگر چندان موفق عمل نمی کنند و کم تحمل و آسیب پذیرند. آنان به دلیل محرومیت از داشتن خواهر و برادر بسیاری از احساسات را تجربه نمی کنند. نداشتن حس رقابت و عدم برخورداری از احساس استقلال به دلیل  وابستگی و حساسیت شدید والدین از مشکلاتی است که این کودکان همواره با آن دست به گریبانند. هرچند بسیار دیده شده که والدین این کودکان با سپردن فرزند خود به مهد کودک ها سعی در جبران این کمبود دارند. اما تجربه نشان داده که بیشتر کودکان علاقه ای به مهد کودک ندارند و به دلیل احساس نگرانی از جدا شدن از مادر با ورود به مهد کودک آرامش خود را از دست خواهند داد. بنابراین همبازی شدن کودکان در محیط های این چنینی به هیچ وجه قابل مقایسه با محیط امن و آرام خانه و هم بازی شدن با خواهر و برادر نیست . در مقابل کودکانی که دارای خواهر و برادر هستند به دلیل قرار گرفتن در شرایطی که امکان بروز رفتار های طبیعی را برای آنان فراهم می آورد در مسیر رشد سالم قرار می گیرند.